پلی پروپیلن لیفی مصنوعی و از خانواده «پلی الفین ها» می باشد که در بازار به اختصار به آن لیف «پ. پ.»(PP) می گویند.

الیاف پلی پروپیلن، از گرانول پلی پروپیلن (گرید نساجی) که یکی از محصولات پتروشیمی است،به دست می آید.

این لیف معمولاً در بازار ارزان تر از سایر الیاف است که دلایل اصلی آن وجود مواد اولیه ارزان و در دسترس و نیز روش تولید (ریسندگی) آسان آن می باشد.

لیف پروپیلن، دارای استحکام بالا، بین ۳ تا ۴ گرم بر دنیر و در برخی از انواع آن تا ۸ گرم بر دنیر می باشد. ازدیاد طول تا حدّ پارگی این لیف، از حدود ۱۰% تا ۲۵ % متفاوت است.

این لیف با داشتن چگالی ۹۲/۰ گرم بر سانتی متر مکعب، سبک ترین لیف دربین تمامی الیاف متداول نساجی می باشد.

جذب رطوبت پلی پروپیلن تقریباً صفر است. پلی پروپیلن در مقابل حرارت و نور خورشید بسیا ضعیف است. این لیف در دمای ۱۶۵ درجه سانتی گراد ذوب می شود. بازگشت پذیری این لیف بسیار ضعیف است. از این رو، فرش ماشینی بافته شده از نخ خاب پلی پروپیلن ، پس از کمتر از چند ماه پاخوری، نرمی خاب خود را از دست داده، سفت می شود.

پلی پروپیلن، یک لیف نسبتاً سازگار با پوست بدن انسان بوده ، استفاده از آن در فرش ماشینی مشکل بهداشتی چندانی به وجود نمی آورد.

استفاده ازالیاف پلی پروپیلن در نخ خاب فرش ماشینی ایران، از اوایل دهه ۷۰ شمسی آغاز شد. در آن زمان به دلیل کمبود الیاف اکریلیک و تقاضای بسیار بالا برای این الیاف، از پلی پروپیلن استیپل به عنوان جایگزین اکریلیک استفاده گردید.

فرش بافته شده با نخ خاب ریسیده شده پلی پروپیلن، ظاهری کاملاً شبیه فرش اکریلیک داشت. این سبب شد تا همان اوایل ، مصرف کنندگان متوجه تفاوت های فرش پلی پروپیلن و اکریلیک نشوند. چه بسا در برخی موارد ، مشتریان به علت عدم اگاهی، فرش پلی پروپیلن را که بسیار ارزان تر بود، به همان قیمت فرش اکریلیک خریداری می کردند.

فرش ماشینی

این موضوع سبب شد تا در آن سال ها، سود سرشاری نصیب برخی کارخانجات تولید فرش ماشینی گردد. اما با گذشت حدود دو سال، واقعیت برملا شد.

فرش پلی پروپیلن دارای بازگشت پذیری بسیار ضعیف بود و در اثر پاخوردن سفت و سخت می شد. مصرف کنندگان این مووضع را متوجه شدند و لطمه بسیار شدیدی به وجهه فرش های پلی پروپیلن وارد آمد. اگر چه بعدها با ورود نخ فیلامنت پلی پروپیلن بی سی اف (BCF) به صنعت فرش ماشینی ایران، استفاده گسترده از این نوع لیف به ویژه در فرش های با تراکم پایین (۲۸۰ و ۳۵۰ شانه)، ارزان قیمت و حتی صادراتی به کشور های اطراف (عمدتاً افغانستان ، پاکستان و عراق) به امری متداول تبدیل شد، لیکن مصرف کننده داخلی هنوز به فرش پلی پروپیلن به دیده تردیدآمیز نگاه می کند.

در دهه ۸۰ شمسی و با ورود ماشین آلات بافت «گلیم» ماشینی،فرش های «شگی» و … استفاده از الیاف فیلامنتی پلی پروپیلن از نوع «تثبیت حرارتی شده» و «فریز» رایج شد.

در حال حاضر، تعداد زیادی خط تولید الیاف پلی پروپیلن، مخصوصاً از نوع بی سی اف (BCF) در شهرهای مختلف کشور در حال فعالیت می باشند. بنابراین، می توان گفت کشور ایران ظرفیت بسیار خوبی در زمینه تولید الیاف پلی پروپیلن دارد. دسترسی آسان به مواد اولیه داخلی ، خط تولید کوچک و ارزان قیمت در مقایسه با سایر الیاف،تعداد نیروی انسانی کم و آسانی فرآیند تولید جملگی عواملی ه

ستند که سبب شده اند تا تولید این نوع الیاف طی ۲۰ سال گذشته در ایران رشد بالایی داشته باشد.

به نظر می رسد با توجه به عوامل ذکر شده و در صورت انجام یک برنامه ریزی مناسب و کارآمد و توجه ویژه به کیفیت، ایران بتواند از مزیت رقابتی تولید الیاف پلی پروپیلن خود در سطح بین المللی استافده و این الیاف را به بسیاری از کشورهای جهان صادر نماید.