فرش های ماشینی اولیه تولید شده جهت تهیه «فرش بدنه»[۱]،عمدتاً به عرض ۲۷ اینچ که معادل با یک ell بلژیکی (۶۸ سانتی متر)بود،بافته می شدند. فرش های چارگوش بزرگ به وسیله به هم دوختن فرش های بدنه و چهار نوار فرش حاشیه، فارسی بر شده در گوشه ها (برش ۴۵ درجه نوار فرش های حاشیه در گوشه های فرش) درست می شدند. فرش های حاشیه به طور جداگانه به عرض ۱۸ یا ۵/۲۲ اینچ (۴۶ یا ۵۷ سانتی متر) بافته می شدند. پیشرفتی نیاز بود تا مهارت طراحی و کارت های ژاکارد اضافی،فرش های چارگوش را از ترکیب فرش های بدنه به عرض ۲۷ اینچ درست کند. نوارهای داخلی،طرح و نقشه بدنه فرش را داشتند همراه با طرح حاشیه در هر دو سر نوار و نوارهای بیرونی مقداری طرح بدنه فرش را در متن مقداری طرح حاشیه در امتداد طرح حاشیه در امتداد طولشان به همراه طرح گوشه ها در دو سرشان داشتند .
در سال ۱۸۹۶ «الکساندر اسمیت »[۲]در امریکا امتیاز یک ماشین بافندگی ماسوره ای را برای بافتن فرش اکسمینستر بدون درز ثبت کرد و باز هم مایکل تامکینسون [۳] این ایده را به بریتانیا برد تمپلتون ها نیز ماشین های بافندگی ماسوره ای-گیره ای خود را جهت بافتن فرش های چارگوش بدون درز سازگار کردند. چهار ماسوره ۲۷ اینچی به هم متصل شده با گیره، فرشی ۹ فوتی (۷/۲ متری) را تولید می کردند. در مرحله اولیه توسعه ماشین های بافندگی گیره ای ژاکارد دار،بافتن فرش های چارگوش بدون درز هدف گذاری شد.«برینتونز» یک ماشین ۵/۴ متر عرض داشت که تا سال ۱۹۰۵ کار می کرد. در اوایل قرن بیستم، فرش های چارگوش بروکسلی بدون درز تا عرض ۷/۳ متر،تولید شدند. پیشرفت های قابل توجهی در مهندسی لازم بود تا ماشین های بافندگی عرض ۲۷ اینچ (۶۸ سانتی متر) تبدیل به ماشین های بافندگی غول پیکری شوند،که بتوان با آنها به طور اطمینان بخش کار کرد.
هنگامی که فرش کردن اتاق ها با فرش های «کناره»[۴] مد شد،صنعت جایگاه خوبی برای تولید فرش های عریض بدون حاشیه داشت. فرش های کناره، سال های طولانی در امور تجاری و صنعت هتل داری استفاده شدند. در عین حال، در نصب فرش های کناره، برداشتن گام های کوچک در تهیه رنگ و طرح فرش ها متناسب با سلیقه مشتری مرسوم شد.
[۱] Body carpet
[۲] Alexander Smith
[۳] Michael Tomkinson
[۴] Wall-to-Wall
منبع :
کتاب فرش ماشینی
تاریخچه،ساختار،مواد اولیه،روش تولید
نویسنده : دکتر منصور دیاری بیدگلی
دانشگاه آزاد اسلامی واحد کاشان
پاییز ۱۳۹۵
