می دانیم که یکی از صفت هایی که به حضرت علی (ع) داده شده است صفت (شیر خدا) بوده است و این صفت بیانگر شجاعت و دلیر بودن است .
از این رو آن گونه که به نظر می آید یکی از دلایلی که به نقش شیر در بافت «گبه» توجه نشان داده شده است همین دلیل می باشد .
با مشاهده نمودن بناهای قدیمی و یا منسوجات و ظروف می بینیم که شیر همیشه در جدال با دلاوران بوده است؛ اگر بخواهیم در این خصوص مثالی را ذکر کرده باشیم می توانیم به ظروف ساسانی و همچنین نقوش تخت جمشید و یا در «قالی» های شکارگاه اشاره نماییم.
به علاوه شیر در گذشته ها همیشه هماورد پادشاهان بوده است و یک حیوان بسیار شجاع و پرقدرت بوده است.
در فرهنگ ایرانیان شیر سمبل شوکت و جلال و قدرت و عظمت بوده است. نقش شیر در نزد لرها و ترکان قشقایی متداول بوده است.
بافندگان عشایر هر یک به طور نامکرر به این مظهر صولت و شجاعت پرداختند.
البته نقش شیر با فراوانی این حیوان در منطقه کامفیروز و دشت ارژن فارس که تا اوایل قرن گذشته نسل آن باقی بود هم بی ارتباط نیست.
به طور کلی می توان گفت که شیر از زمان های قدیم مورد علاقه ایرانیان به خصوص مردم فارس بوده است و از طریق سکه ها، مهرها، شیر سنگی و سایر نقوش بستگی خود را به گذشته حفظ می کردند.
این بستگی با «گبه» های شیری به داخل چادر و زندگی عشایری راه یافته است. همین مسایل سبب شده است که زنان قالیباف عشایر آن را سمبل مناسبی برای زینت بخشیدن به «گبه»های خود کنند.
رنگ آمیزی گبه ها زیبا و بی نظیر است. رنگ آمیزی اکثر آنها به استثنای معدودی از آنها تماما طبیعی و گیاهی است.
رنگرزی سنتی و بهره گیری از رنگ های گیاهی اعتبار ویژه ای به صنایع دستی عشایر می بخشد همچنین نوعی گبه بافته می شود که خودرنگ می باشد یعنی بر روی مواد اولیه ای که در تولید این محصول استفاده می شود هیچ نوع عمل رنگرزی انجام نمی شود.
پشم آن اصطلاحاً خودرنگ است یعنی مستقیماً از دام چیده شده و به عبارت دیگر دستچین است.
این نوع گبه در رنگ های طبیعی پشم گوسفند (سفید، سیاه، خاکستری و بژ) بافته می شود.
به همین سبب در برابر شستشو و نور آفتاب مقاومت بیشتری دارد حتی می توان گفت مقاومت رنگ آن از قالی هم بیشتر است زیرا مواد تشکیل دهنده رنگ ها کاملاً طبیعی است.
